Osiemnaście lat temu, dokładnie 28 grudnia 2005 roku o godzinie 5:19 czasu uniwersalnego, pierwszy testowy satelita europejskiego systemu nawigacyjnego Galileo został wyniesiony na orbitę przez rakietę Sojuz z kosmodromu w Bajkonurze. Cztery godziny później, GIOVE-A, krążąc wokół Ziemi, zaczął komunikować się ze stacjami naziemnymi.

Misja satelity miała dwa kluczowe cele. Pierwszym było przetestowanie rubidowych zegarów atomowych i sprawdzenie, czy precyzja całej aparatury rzeczywiście pozwoli na ustalanie współrzędnych z dokładnością do 10 centymetrów, czyli 50 razy lepiej niż w systemie GPS.

Drugi cel miał charakter bardziej biurokratyczny. Aby utrzymać przydzielony przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny zakres częstotliwości, konieczne było wysłanie sygnału o określonych parametrach z orbity przed końcem lipca 2006 roku. Dlatego też GIOVE-A został wysłany w przestrzeń kosmiczną, aby “zaklepać” ten zakres częstotliwości, zanim docelowe satelity Galileo będą gotowe do startu.

Na pierwsze właściwe dane nawigacyjne trzeba było czekać do 12 stycznia 2006 roku. Znajdujący się 23 tysiące kilometrów nad Ziemią satelita GIOVE-A wysłał wtedy pierwsze pakiety danych, które pozwoliły testowym urządzeniom ustalić swoje współrzędne. Mimo, że transmisja ta nie była w standardzie Galileo jaki znamy dzisiaj, jej właściwości fizyczne były identyczne z tymi wykorzystywanymi obecnie.