Liczbę 1969 pamiętamy na pewno jako rok sukcesu amerykańskiego programu kosmicznego i lądowania na Księżycu misji Apollo 11. Nie znaczy to jednak, że w międzyczasie Związek Radziecki też nie odnosił swoich sukcesów. O jednym z nich warto wspomnieć dzisiaj w jego 55 rocznicę.

Misje Sojuz 4 i 5 wystartowały odpowiednio 14 i 15 stycznia. Na pokładzie Sojuza 4 był tylko jeden kosmonauta, a w Sojuzie 5 aż trzech. Obydwa statki wnet spotkały się na orbicie i zadokowały do siebie 16 stycznia 1969 roku. Po niezbędnych przygotowaniach, śluza Sojuza 5 otworzyła się i wyszło z niej dwóch załogantów, którzy zostawili w środku swojego pilota. Kosmonauci uporali się z zaplątanymi linami, a następnie ostrożnie przeszli po kadłubie połączonych Sojuzów. Niedługo potem weszli do środka Sojuza 4 i dołączyli do przebywającego tam samotnie kosmonauty.

Przeprowadzony eksperyment, chociaż niezbyt widowiskowy, to potwierdził, że sowiecki plan lotu na Księżyc jest możliwy. Zakładał on, że kosmonauci, którzy będą lądować na Srebrnym Globie, będą najpierw musieli przejść w taki sposób między orbiterem a połączonym z nim lądownikiem. W przeciwieństwie bowiem do amerykańskiego rozwiązania, radziecki lądownik nie posiadał przejścia przez środek portu dokującego.

I chociaż radziecki program księżycowy został później anulowany, to połączona misja Sojuza 4 i 5 była pionierska pod dwoma względami. W jej trakcie odbył się pierwszy w historii podwójny spacer kosmiczny, a także dokonano pierwszej w historii wymiany załóg między statkami kosmicznymi.