Dokładnie 53 lata temu po raz pierwszy użyto zdalnie sterowanego pojazdu na innym ciele niebieskim niż Ziemia. Stało się to w 1970 roku, gdy na obszarze Morza Deszczów wylądowała sonda Łuna YE-8 oraz łazik Łunochod 1.

Radziecki Łunochod 1 był bardzo bogato wyposażony. Posiadał aż cztery kamery, dwie anteny, wysięgnik do badania księżycowego gruntu i inne przyrządy naukowe. Spektrometry, detektor promieni X czy też efekt francusko-radzieckiej współpracy: reflektor promieni lasera.

Pierwszy kosmiczny pojazd posiadał pokrywę, pod którą znajdowały się panele słoneczne. Była ona otwierana na czas księżycowych dni i stanowiła źródło zasilania łazika. Gdy zapadała noc, Łunochod odpoczywał i ogrzewała go energia z rozpadu izotopu promieniotwórczego Po-210.

Łazik zaprojektowano do działania przez 3 księżycowe dni (3 ziemskie miesiące), ale pracował prawie 4 razy dłużej. Ostatni kontakt nastąpił 14 września 1971 roku. Do tego momentu Łunochod 1 zdołał pokonać 10,5 km, wykonać 20 tys. zdjęć i 206 panoram w wysokiej rozdzielczości.