Impulsowe silniki plazmowe (PPT) są już wykorzystywane od 59 lat. Pierwszym urządzeniem, które było w nie wyposażone i poleciało w kosmos, była radziecka sonda Zond 2. Wyruszyła ona na spotkanie Marsa 30 listopada 1964 roku z sześcioma takimi silnikami na pokładzie.

Działanie impulsowych silników plazmowych opiera się na wykorzystaniu plazmy jako medium napędowego. Plazma jest tu tworzona poprzez impulsowe wytwarzanie elektrycznego łuku między elektrodami w obecności materiału paliwowego, zazwyczaj ciała stałego, jak teflon. Gdy łuk elektryczny jest inicjowany, materiał paliwowy wyparowuje, a wytworzone gorąco jonizuje opary i przekształca je w plazmę. Ta szybko rozszerzająca się plazma wytwarza ciśnienie, które generuje siłę odrzutu, wprawiając w ruch statek kosmiczny. 

Pulsacyjne silniki plazmowe charakteryzują się stosunkowo niskim ciągiem, ale bardzo wysoką efektywnością paliwową w porównaniu do tradycyjnych silników chemicznych. Są idealne dla misji kosmicznych wymagających precyzyjnego manewrowania i długotrwałej pracy na niskich ciągach. Ze względu na swoją prostotę konstrukcyjną, niezawodność i efektywność, pulsacyjne silniki plazmowe stanowią atrakcyjną opcję dla wielu misji kosmicznych, zwłaszcza tych o ograniczonych zasobach energetycznych i masowych, takich jak właśnie radziecka misja Zond 2.

Niestety, mimo wielkich nadziei, ta misja nie zakończyła się sukcesem. Zond 2 minął Marsa w sierpniu 1965 roku, ale nie przesłał żadnych zdjęć planety na Ziemię, gdyż trzy miesiące wcześniej Sowieci utracili kontakt z sondą.