Jesienią 1977 roku NASA wystrzeliła w kosmos dwie bliźniacze sondy do badania odległych ciał niebieskich. Pierwszą z nich był Voyager 2, a drugą wyniesiony 16 dni później Voyager 1. Mimo jednak, że Voyager 2 zaczął podróż ze znaczną przewagę, to nie nacieszył się nią długo.

Powodem tej zmiany w rankingu odległości od Ziemi, były różne trajektorie obu urządzeń. Voyager 1 poruszał się szybciej i miał prędzej dotrzeć do Jowisza i Saturna, a później także największa księżyca Saturna, czyli Tytana. Voyager 2 z kolei miał wolniejszą trajektorię. Ona również pozwalała odwiedzić Jowisza i Saturna, ale dodatkowo otwierała drogę do zbadania dalszych planet Układu Słonecznego tzn. Urana i Neptuna. Ta trajektoria miała jeszcze jedną bardzo ważną cechę.

Gdyby Voyager 1 zawiódł i nie zbadał Tytana, to do pewnego momentu dało się tak pokierować lotem Voyagera 2, by ten odwiedził księżyc Saturna kosztem przelotu obok Urana i Neptuna. Dlaczego jednak Tytan był tak ważny dla NASA? Obserwacje astronomiczne dowiodły, że największy księżyc Saturna jest otoczony bardzo gęstą atmosferą. Jest to ewenement w skali naszego Układu Słonecznego i NASA bardzo chciała zbadać powierzchnię tego obiektu.

Podsumowując, mimo że Voyager 1 i 2 był identycznymi sondami, to ich podróże wyglądały zupełnie inaczej. W efekcie 15 grudnia 1977 roku Voyager 1 zostawił w tyle asystującego go w drodze do Tytana Voyagera 2. To zdarzenie miało miejsce równo 46 lat temu.