Czwartek 10 lutego to dzień pierwszej w 2022 roku misji Arianespace. Dokładnie o 19:09 czasu polskiego rakieta Soyuz ST-B wystartowała z Gujańskiego Centrum Kosmicznego w Gujanie Francuskiej z następnymi 34 satelitami konstelacji OneWeb pod owiewką. Sukces misji ogłoszono po około 3 godzinach i 33 minutach po starcie, kiedy zostały wypuszczone ostatnie z nich.

Czwartkowa misja była trzynastą już z satelitami OneWeb, jednak po raz pierwszy po niemalże trzech latach startów z terenu Rosji i Kazachstanu, odbyła się ona z portu kosmicznego w Kourou w Gujanie Francuskiej. Hasłem misji było „Responsible Space”, co miało przypomnieć, że przestrzeń kosmiczna jest dobrem wspólnym i odpowiedzialność za jej użytkowanie spoczywa na każdym jej użytkowniku. Dodatkowo była to 63 misja rosyjskiej rakiety Soyuz operowana przez europejskie Arianespace, po której liczba satelitów wystrzelonych z Gujańskiego Centrum Kosmicznego na tym pojeździe przekroczyła 100. Natomiast samo Arianespace w swojej historii wyniosło już w przestrzeń kosmiczną aż 1135 urządzeń.

Konstelacja OneWeb ma na celu rozszerzeniu zasięgu Internetu na cały glob, a przede wszystkim do miejsc, w którym mieszkańcy nie mogą liczyć na łącza naziemne. Rozpoczęcie świadczenia globalnych usług ma według obecnych planów nastąpić już w tym roku. W stosunku do konstelacji Starlink, OneWeb potrzebuje do tego mniej satelitów, gdyż 648 (w tym 48 zapasowych), a są one wynoszone na wyższą orbitę, o wysokości 1,2 tysiąca kilometrów. Początkowo są one jednak umieszczane na orbicie polarnej o wysokości 475 kilometrów, a następnie wchodzą na swoją operacyjną orbitę za pomocą własnych napędów. Po pierwszej w 2022 roku misji OneWeb obecna liczebność tych urządzeń w kosmosie wzrosła już do 428.

Każdy pojedynczy satelita został zbudowany tak, aby zajmować przy starcie możliwie jak najmniej miejsca, a jego waga wynosi 147 kilogramów, co biorąc pod uwagę, że w ramach czwartkowego lotu zostało wyniesionych ich 34, oznacza około 5 ton całkowitej masy ładunku. Każdy wyposażony jest w antenę w paśmie Ku i zaprojektowany jest tak, aby bezpiecznie zdeorbitować się po upływie około 25 lat. Satelity OneWeb budowane są na Florydzie jako wspólne przedsięwzięcie OneWeb i Airbusa.

Rakieta Soyuz ST-B, która została wykorzystana w tej misji, posiada ulepszony w stosunku do wariantu A silnik w trzecim stopniu, a także europejski wariant owiewki, który oznaczamy ST. Pojazd ten składa się także z bocznych boosterów na RP-1 i ciekły tlen, rdzenia, który nazywany jest drugim stopniem i położonego na nim trzeciego stopnia (oba również wykorzystują RP-1 i LOX). Dodatkowo na szczyt rakiety pod ładunkiem dodaje się często opcjonalny górny stopień, który wprowadza ładunek na dokładną orbitę. W tym przypadku skorzystano z Fregat-MT, który jest największym dostępnym, a napędzany jest dzięki mieszance niesymetrycznej dimetylohydrazyny i tetratlenku diazotu. Łączna długość pojazdu to 46 metrów, a masa startowa wynosi około 312 ton.

Rakieta Soyuz lata w kosmos już od 1966 roku, kiedy powstała jej pierwsza wersja. Teraz w użytku jest Soyuz 2, który ma za sobą aż 136 misji, z czego 129 zakończyło się pełnym sukcesem. Przy starcie uruchamiane są silniki pierwszego (bocznych boosterów) i drugiego stopnia, które produkują około 4100 kN ciągu. Jako pierwsze odrzucane są booostery, które przy okazji tworzą wtedy na niebie efektowny „Krzyż Korolowa”. Następnie przed zakończeniem pracy drugiego stopnia swój silnik odpala ten trzeci, a dopiero później następuje separacja obu napędowych elementów pojazdu. Jako ostatni do akcji wkracza Fregat, który potrzebował dwóch odpaleń swojego napędu aby wejść na docelową orbitę z satelitami OneWeb.